سنگاپور در اصل یک مجمع‌الجزایر پراکنده (63 جزیره) بود که از لحاظ وسعت، صد و نودمین کشور جهان است. تا قرن نوزدهم میلادی، یکی از مخوف‌ترین جنگل‌های منطقه و محل زندگی تمساح‌ها بود و تا مدت‌ها محل تبعید زندانیان خطرناک مالزی و بریتانیا محسوب می‌شد. جزیره‌ای که منبع درآمد خاصی نداشت و از هیچ گونه منابع طبیعی برخوردار نبود بیش از 40 درصد از مردمش معتاد و 50 درصد سواد نداشتند. اما اکنون این کشور، جزو سه کشور برتر دارای بالاترین درآمد سرانه در جهان است و قدرتمندترین گذرنامه دنیا را دارد و 90 درصد مردمش صاحب‌خانه هستند. 

توسعه‌یافتگی سنگاپور را اگر بخواهم خیلی خلاصه کنم، می‌شود آن را در چهار عامل جمع‌بندی کرد.

ضابطه‌مندی حاکمیتی
نخست‌وزیر وقت، افراد‌دنیا دیده، ‌جوان و تحصیل‌کرده سنگاپور (چه در خارج و چه در داخل) را با دعوت رسمی عضو دولت کرد و به هیچ عنوان اعضای کابینه را از میان اعضای خانواده و دوستان خود بر اساس صرفاً رفاقت و خویشاوندی انتخاب نکرد. وی با تمام مدیران دولتی اتمام‌حجت کرده بود که ‌در صورت تخلف دو راه بیشتر ندارند: خودکشی یا محاکمه در دادگاه. سنگاپور فضای سرمایه‌گذاری و حمایت از قراردادهای اقتصادی را به گونه‌ای محکم‌کاری کرد که سرمایه‌گذاران به ویژه خارجی‌ها اطمینان کردند که در صورت بروز مشکل، حقوق آنها ضایع‌نخواهد شد. اکنون این کشور از منظر عاری بودن از فساد جزو هفت کشور برتر جهان است.

جهان‌پذیری اقتصادی
سنگاپور خود را به مقصدی جذاب برای سرمایه‌گذاران خارجی تبدیل کرد. به گونه‌ای که در ابتدای قرن بیست‌ویکم، شرکت‌های خارجی 75 درصد تولید و 85 درصد صادرات سنگاپور را محقق می‌کردند. دولت سنگاپور، زبان انگلیسی را به ‌عنوان زبان رسمی کشور انتخاب کرد که منجر به گسترش مبادلات تجاری با کل جهان شد و توانست امکان جذب نیرو کاری تحصیل‌کرده‌ خارجی را نیز تسهیل کند. جمعیت تحصیل‌کرده و کاربلد این کشور کم بود. این نقص را از راه اعمال سیاست‌های خاص مهاجرتی رفع کردند. جالب است بدانید حدود 30 درصد از جمعیت سنگاپور را خارجی‌ها تشکیل می‌دهند. به همین خاطر هر چند سنگاپور تنها دو همسایه دارد اما موفق شده با بیش از 190 کشور دنیا تعامل پایدار برقرار کند.

انضباط ‌مندی اجتماعی
در طول سالیان مردم برای توسعه‌یافتگی به یک برنامه شدید انضباطی متعهد شده‌اند: فروش آدامس، عبور نکردن از خطوط عابر پیاده، آشغال ریختن، سیگار کشیدن در برخی محدوده‌ها و آدامس جویده را به جایی چسباندن نه تنها جرم است که جرائم سنگین مالی و حتی زندان به دنبال دارد. افرادی که برای اولین بار، زباله‌هایی کوچک مانند ته سیگار روی زمین بریزند، بیش از یک میلیون تومان جریمه خواهند شد. کسانی که زباله‌های بزرگ‌تر مانند قوطی و بطری نوشابه در سنگاپور روی زمین بیندازند، دادگاهی می‌شوند. حمل مواد مخدر باعث اعدام می‌شود! پلیس سنگاپور این اجازه را دارد که به طور تصادفی از مردم محلی، خارجی‌ها و گردشگران آزمایش اعتیاد بگیرد. همین سخت‌گیری‌های فراوان و اجرای بی‌رحمانه آنهاست که بر اساس شاخص نظم و قانون که توسط گالوپ منتشر می‌کند سنگاپور بهترین کشور دنیاست.

اهرم‌سازی مزیت‌های محدود
سنگاپور نه معدنی داشت و نه نفتی، نه زمینی برای کشاورزی و نه نیروی تحصیل‌کرده و نه شهرتی و نه... در واقع هیچ نداشت. فقط یک چیز داشت و آن هم موقعیت خوب جغرافیایی بود که در مسیرهای اصلی کشتیرانی جهان قرار داشت. آنها همین مزیت را به پول تبدیل کردند! و  ‌قطب مهم کشتیرانی در مبادلات تجاری جهان شدند.