هنگامی که برای اولین بار پیشنهاد تأسیس سازمانی تخصصی در سازمان ملل متحد که به امور دریایی بپردازد مطرح گردید، هدف اصلی تشکیل ابزاری بین المللی به منظور افزایش ایمنی در دریا بود. مدتها بود که همگان دریافته بودند اقدام به منظور افزایش ایمنی عملیات دریایی در صورتی که در سطح بین المللی انجام گردد، موثرتر خواهد بود تا اینکه توسط کشورهای مختلف تک تک و به صورت یکجانبه و بدون هماهنگی با سایر کشورها صورت پذیرد.

با توجه به این سابقه، بر اساس کنفرانس بین المللی متشکله در ششم مارس 1948 در ژنو، کنوانسیون سازمان دریانوردی مشورتی بین الدول به تصویب رسید و در سال 1958 لازم الاجرا گردید. بعدها توسط 7 اصلاحیه بین سال های 1964 تا 1993 تغییراتی در آن انجام گرفت. مهم ترین این تغییرات شامل افزایش یک رکن اصلی در رابطه با کمک های فنی به خصوص به کشورهای در حال توسعه و تغییر نام آن به سازمان بین المللی دریانوردی (آیمو) و در اصلاحیه 1993 افزایش اعضای شورای آیمو از 32 به 40 کشور و ایجاد کمیته تسهیل بود. این اولین ارگان بین المللی بود که صرفا اختصاص به مسائل دریایی داشت.

در دوره 10 ساله بین تصویب متن و لازم الاجرا شدن کنوانسیون در سال 1958 مشکلات دیگری در ارتباط با ایمنی توجه عموم را در سطح بین المللی به خود جلب نمود و یکی از مهم ترین آنها تهدید آلودگی دریایی ناشی از کشتیها به ویژه آلودگی ناشی از نفت بود که توسط کشتیهای تانکر حمل می شد. متن کنوانسیون بین المللی در این خصوص در سال 1954 مورد تصویب قرار گرفت و این چهار سال پیش از شکل گیری IMO بود. در ژانویه سال 1959 آیمو مسئولیت اداره امور و ارتقاء آن را تقبل نمود. از همان ابتدا، بهبود ایمنی دریانوردی و جلوگیری از آلودگی دریایی جزو مهم ترین اهداف آیمو بوده است.

سازمان آیمو با بیش از 30 سازمان بین الدولی ارتباط رسمی دارد. همچنین به حدود 50 سازمان بین المللی غیر دولتی وضعیت مشورتی اعطا شده است و به آنها اجازه داده شده است که به عنوان ناظر در کار کمیته های مختلف شرکت نمایند. این سازمانها به عنوان نمایندگان طیف وسیعی از شرکتهای دریایی، حقوقی و محیط زیستی هستند و از طریق ارائه اطلاعات، اسناد و نظرات تخصصی در کار ارگانها و کمیته های مختلف سهم بسزایی بر عهده دارند. با این وجود، هیچیک از این سازمانها حق رای ندارند. مقر سازمان آیمو در انگلستان (لندن) واقع است. نهاد اداره کننده آیمو، مجمع (Council) با 167 کشور عضو و دو عضو وابسته تشکیل شده است که هر دوسال یکبار، جلسه برگزار می کند.

ساختار:
سازمان بین المللی دریانوردی از طریق تعدادی کمیته و کمیته های فرعی تخصصی انجام وظیفه می نماید. تمامی این کمیته ها و کمیته های فرعی متشکل از نمایندگان کشورهای عضو با کمک و توصیه از ارگانهای ذیربط سازمان ملل متحد و یا سازمانهای تخصصی آن و همچنین سازمان های بین المللی دولتی و غیردولتی که ارتباط رسمی با آنها برقرار گشته است انجام وظیفه می نمایند.

سازمان در بردارنده مجمع، شورا و پنج کمیته اصلی و دبیرخانه است که کمیته ها شامل کمیته ایمنی دریانوردی، کمیته حفاظت محیط زیست دریایی، کمیته حقوقی، کمیته همکاریهای فنی و کمیته تسهیل می باشد.